Lange tijd in mijn leven heb ik mij op een verhaallijn begeven. Een verhaallijn die al vroeg begon. Tijdens mijn geboorte bevond de navelstreng zich om mijn nek, hierdoor kon er geen bloed door mijn bloedvaatjes stromen, kreeg ik problemen met ademhalen en duurde het lang voordat ik mijn eerste geluid gaf.
Als kleine baby van twee weken oud had ik de kracht niet om te drinken bij mijn moeder of andere voeding tot mij te nemen. Ik raakte ondervoed en werd voor een paar weken in het ziekenhuis opgenomen, waardoor ik gescheiden werd van mijn vader en moeder. Ze mochten mij niet bezoeken. Van deze gebeurtenis heb ik geen actieve herinnering.
Toen ik vijf jaar oud was, overleed mijn broertje, hij was twintig maanden oud. Zijn dood heeft mijn ouderlijk gezin getekend. De enige herinneringen die ik aan deze ervaring heb is mijn vader, huilend bij de voordeur van de buren waar ik aan het spelen was en mijn broertje in een glazen kistje. Ik mocht hem in de armen van mijn vader nog een kusje geven als afscheid.
Mijn ouders hadden geen gemakkelijk huwelijk. Ze konden elkaar niet vinden in de pijn na het overlijden van hun kind en het verdriet dat al eerder in hun eigen leven en transgenerationeel was ontstaan. Overspel liep als een rode draad door hun huwelijk.
Mijn moeder raakte na het overlijden van mijn broertje in een depressie en lag veel op bed, te bonken met haar hoofd. Mijn moeder werd overbezorgd waardoor ik extreem beschermd werd en mijn eigen knieën niet kapot mocht vallen. Mijn vader verloor zich in zijn werk.
Toen ik twaalf jaar oud was, overleed onze hond, Bubbles, hij werd vergiftigd met strychnine door iemand die niet van honden hield. De enige herinnering die ik heb is Bubbles, heel ziek, liggend op de vloer in de garage.
Toen ik dertien jaar oud was, ontwikkelde ik een eetstoornis, boulimia nervosa. Een ziekte die mijn leven ging bepalen en waardoor ik op zestienjarige leeftijd uit huis werd geplaatst op advies van een psychiater waar ik onder behandeling was. Ik mocht een jaar geen contact hebben met mijn ouders en zusje. Mijn zusje werd een jaar na de dood van mijn broertje geboren. Ik heb als klein meisje veel bij haar bedje gewaakt omdat ik bang was dat ze zou stoppen met ademhalen. Door de ziekte vertoonde ik onhebbelijk en naar gedrag. Gedrag wat mensen pijn deed, wat niet begrepen werd en waarvoor ik veroordeeld werd.
Door de eetstoornis en uithuisplaatsing kwam ik meer en meer in een isolement terecht en ontwikkelde ik een sociale angststoornis. Ik wist niet en had nooit geleerd mij echt met mensen te verbinden, uitsluiting was vaak het gevolg.
Weinig herinneringen heb ik aan mijn jeugd en puberteit.
De eetstoornis had tot gevolg dat ik een bepaald uiterlijk ontwikkelde waar ik afhankelijk van werd. Mijn postuur werd door de omgeving altijd opgemerkt in positieve of negatieve zin.
Uiteindelijk ontgroeide ik de eetstoornis en ging ik mijzelf verdoven met alcohol. Op deze manier kon ik me sociaal begeven in de wereld, durfde ik te praten en mijzelf te laten ¨zien¨. Het gevolg was dat er veelvuldig misbruik van mij gemaakt werd omdat het kon. Vele engeltjes mocht ik op mijn schouder ontvangen in deze periode.
Ik ontgroeide ook het gebruik van alcohol en verloor mijzelf nu vaak in mijn emoties. Emoties die ik niet kon plaatsen en mijn omgeving uiteraard niet begreep. Antidepressiva hielpen niet.
In mijn leven kreeg ik vier miskramen en moest ik afscheid nemen van het idee ooit moeder te worden. Vier keer naar het ziekenhuis om gecuretteerd te worden, verblijvend op de kraamafdeling….
Mijn vader, de man waar ik altijd tegenop had gekeken, kreeg op nog jonge leeftijd een hersentumor en overleed na een ziekbed van anderhalf jaar. Ik heb hem thuis met mijn moeder en zusje mogen verzorgen.
Dit alles resulteerde dat ik op de onderbewuste verhaallijn: ¨ik kan het niet¨, ¨ik doe het niet goed´, ¨anderen zijn beter en slimmer dan ik´, ´ik heb geen talent´, ´mensen vinden mij niet leuk´, ¨ik ben niet mooi´, ´ik ben altijd de schuldige´, ´ik word toch verlaten´, ´ik heb het niet goed gedaan´, ´het ligt altijd aan mij´, ¨ik moet mij aanpassen¨, ´ik ben een lustobject´, met als allerdiepste verhaallijn ¨ik ben niet gewenst¨ terecht was gekomen.
Een verhaallijn die mijn leven dicteerde en ging bepalen tot ver in mijn volwassen leven. Mijn leven stond in het teken van overleven vanuit niet gewenst zijn.
Een verhaallijn die ervoor zorgde dat waar ik bang voor was zich ook manifesteerde. Ik werd verlaten door diverse mensen, ik werd bedrogen door mensen, en van mensen die liegen kun je niet winnen en ik werd veroordeeld. Het lukte mij niet studies af te maken, het lukte mij niet banen vast te houden, het lukte mij niet vriendschappen te onderhouden, het lukte mij niet om open te zijn, het lukte mij niet om te vertellen wat er in mij omging, het lukte mij niet om te laten zien wie ik was. Wat wel lukte was aanpassen, een kameleon worden, afkijken en kopiëren, hoe je te gedragen, wat te zeggen en hoe te zijn om maar te ervaren gewenst te zijn.
Uiteindelijk resulteerde dit ook in het wegduwen van de mensen van wie ik hou en een echte intieme relatie te zien vervagen. Het leven triggerde mij voortdurend, gedreven door mijn verhaal, om elke keer weer in dezelfde ¨mentale, emotionele en fysieke loop´ van niet gewenst zijn terecht te komen. Waarom lukt mij dat allemaal niet en ontwikkelde ik ¨een ik¨ die ik niet ben? Omdat ik onbewust in mijn verhaal geloofde. Mijn verhaal was mijn verhaal geworden. Mijn verhaal bevond zich in mijn gedachten, gevoelens en in mijn lichaam.
Nog niet zo lang geleden liet daarom ook mijn lichaam van zich horen en kreeg ik de ervaring van een aangezichtsverlamming. Figuurlijk was mijn eigen gezicht al heel lang in mijn leven niet zichtbaar en nu verloor ik het ook letterlijk. En opnieuw was daar mijn verhaal: ´Ik ben niet gewenst, zeker niet met zo'n gezicht¨.
Ik herkende dit niet in mijzelf, maar het leven toonde het mij.
Mijn verlangen, waar ik mij niet eens van bewust was door mijn verhaal, was echt te verbinden met mensen, gewenst te zijn. Mijn verlangen was liefde te geven en liefde te ontvangen, gedreven door onvoorwaardelijkheid, open en transparant zijn. Mijn verlangen was mijzelf te zijn, mezelf te herinneren, te herkennen en te waarderen om wie ik ben, mijzelf te wensen.
Een andere verhaallijn kiezen
Hoe ben ik op de verhaallijn van ¨mijzelf zijn¨ gekomen? Noem het rock bottom of my darkest night of the soul.
Uiteindelijk werd ik door een intense ervaring overvallen en ontwikkelde ik heftige paniekaanvallen en had ik de ervaring van mijzelf volledig te verliezen, mijzelf nog meer te verliezen in mijn verhaal en dit leven te verlaten. Nadat het mij lukte de controle over mijzelf niet volledig kwijt te raken, wist ik dat ik een keuze moest maken: mijn oude ik of mijn nieuwe ik; mijn echte ik. De keuze was aan mij. Welke keuze maakte ik?
Een droom hielp mij hierbij, een droom waarin ik om hulp vroeg. Tijdens een heldere nacht, verlicht door een prachtige volle maan werden allerlei scènes die zich in mijn leven hebben afgespeeld als een diaprojector aan mij getoond en in al deze scènes kon ik zien dat ik ervoer niet gewenst te zijn. Daar was mijn verhaal!, daar was mijn inzicht!
Hierna keerde ik naar binnen, in de stilte en diepe ontspanning keerde ik naar binnen en ging zien en horen waar mijn oude verhaallijn nog meer oorsprong had, hoe hiervan te helen en wat ik wilde in mijn leven. Het werd mij allemaal getoond. En door de emotie heen, het diepe verdriet van het het niet gewenst zijn, zoals ik mijn ervaringen had weggezet, werd het lichter. Ik nam mijzelf liefdevol bij de hand en mocht huilen om wat ik tot nog toe niet begrepen had en wat het leven mij steeds bleef tonen tot ik het begreep.
Ik wilde een liefdevolle relatie waard zijn, liefdevol werk waard zijn, liefdevolle vriendschappen waard zijn, vrolijkheid, blijdschap en liefde brengend en ontvangend waard zijn. Wie moest ik zijn, wat moest ik denken, wat moest ik voelen en wat moest ik doen om mijn wensen in vervulling te laten gaan? Het besluit nemen waar mijn energie naar te richten en vertrouwen te hebben, onbegrensd en volledig vertrouwen vanuit gewenst zijn. Liefdevol, vrolijk, gefocust, duidelijk, open en eerlijk zijn. Eerlijk naar mijn gedachten, eerlijk naar mijn gevoel en eerlijk naar mijn lichaam. Hoe mag en kan alles in mij samenwerken? Ik creëerde herkenningspunten in mijzelf om op koers te blijven. Vraagt dit om actie, ja, vraagt dit om alertheid, ja, vraagt dit om aandacht, kan dit?, ja.
Vervolgens stelde ik mij de vraag: wat ervaar ik nu in mijn leven? Het antwoord laat zich raden; ik ervaar blijdschap in mijn leven, een liefdevolle relatie komt er zeker, ik heb mooie vriendschappen in korte tijd kunnen ontwikkelen en kunnen hervinden en ik heb liefdevol werk wat zich blijft ontwikkelen vanuit compassie met mijzelf en de ander. Wat je zoekt, zoekt jou, altijd. Wanneer je luistert, kun je het horen, wanneer je voelt, kun je het voelen en wanneer je kijkt kun je het zien.
Ik veranderde mijn verhaal naar mijzelf zijn. Want het beste medicijn is jezelf zijn.
Wat is jezelf zijn?
Jezelf zijn is blij zijn. Wanneer je niet blij bent dan ben je verdwaald. Geen enkele ziekte, aandoening of stoornis maakt blij. Je bent verdwaald in een verhaal, een verhaal waarin je bent gaan geloven door de ervaringen die je in jouw leven hebt opgedaan, hoe je deze hebt weggezet in jezelf en waardoor deze stress of spanning (blijven) veroorzaken.
Maar dat is niet het enige verhaal. Want nogmaals wat je zoekt, zoekt jou, vindt wat je zoekt en het vindt jou. Wanneer je niet blij bent of het leven niet geeft wat je ervan verwacht of verlangt, zit je in een verhaal dat niet bij je past. Je ervaart hierdoor spanning of stress en wellicht ook pijn en angst of ziekte. Vaak zijn we ons niet bewust van het verhaal waarin we leven of de film waarin we spelen, waar we naar kijken en welke we regisseren. Spanning kan van kwaad tot erger gaan wanneer je het signaal, het verhaal, niet hoort of de film niet ziet. Die spanning is een belangrijk signaal om jouw eigenheid, jouw authenticiteit, jouw weg en jouw specifieke verhaallijn in je leven te vinden en vast te houden.
Het vinden van het verhaal van spanning leidt tot het transformerende inzicht over jezelf zijn. Dit sleutel-inzicht in jezelf doet de spanning en bijkomende symptomen uiteindelijk oplossen. De spanning is niet meer nodig. Je hebt het gehoord en gezien en een andere verhaallijn gekozen.
Mijn methode
Ik heb in de afgelopen 15 jaar met veel mensen mogen werken met vergelijkbare levensverhalen en ook veel geleerd over hun groei- en herstelproces. Vanuit al deze ervaringen en vooral vanuit mijn recente ervaring van een aangezichtsverlamming, heb ik samen met The Experience School de stappen van groei en herstel op een rijtje gezet. Ik heb het de CODE Journey genoemd: de sleutel tot zelfinzicht en jezelf zijn.
Kort samengevat staat CODE voor het sleutel inzicht dat alles verandert. Met dit sleutel inzicht begin je keuzes te maken die aansluiten bij wie je wilt zijn. Wat volgt is een Colorful Original Daring Experience: de ervaring van wat het betekent om je ware zelf te zijn. Je hebt het verhaal veranderd.
Wat heeft mij het meest geholpen en heb ik bij anderen zien werken?
Het beste medicijn is jezelf zijn. Jezelf zijn is zijn wie je wilt zijn: door te zijn, te voelen, te doen, uit te spreken, lief te hebben, te zien en te weten wat je blij maakt. Ik ging onderzoeken wie ik ben en wil zijn. En uiteraard, daar was wat werk voor nodig, werk vanuit liefde en compassie naar en voor mezelf. Ik kon niet voelen in mijn leven wat ik echt wilde door de verhaallijn waarop ik mij begaf, wat ik wilde was een innerlijke leegte, het gewenst zijn, vullen. Het verhaal verbloemde mijn echte verlangens.
Ik werd mij meer en meer bewust van de bronnen van spanning en waar deze vandaan kwamen, hoe deze ontstaan zijn en de bronnen van wat mij blij maakt in mijn leven. Niet mezelf zijn geeft spanning. Wel mezelf zijn geeft blijheid. Ik leerde naar mijn gevoel te luisteren en er meer en meer op te vertrouwen: wat voelt goed en wat niet. Ik hoorde en zag de signalen. Ik ging de verhaallijn zien. Ik stelde mijzelf vervolgens de vraag; wie en wat maakt de ervaring van spanning en de ervaring van blijheid in mijn leven? Ik. Ik ben de ervaring maker.
Ik ontdekte en zag de wortel van mijn spanningsbron: het sleutel-inzicht - het AHA moment - is de transformerende kracht om de spanning te ontspannen. Wat vertelde de spanning mij? Ik ging er anders naar kijken. Waar ik eerst problemen en angsten zag, begon ik betekenis en keuzes te zien. Het inzicht verandert alles en maakte de weg vrij voor een ander verhaal. Een oprechte dankbaarheid voor alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt, verscheen in plaats van schaamte- en schuldgevoelens en het idee een tot nog toe ¨mislukt¨ leven te hebben geleid.
Ik richtte mijn aandacht op mijn bronnen van blijheid. Ik maakte deze groter en meer aanwezig door er meer en meer mijn aandacht aan te geven en op te richten, want waar je aan denkt, met passie, gevoel en energie, dat word je. Ik leerde daarbij dus tevens het onderscheid te maken tussen wat ik echt wilde en goed voor mij is en verlangens die er zijn om als het ware een ¨innerlijk gat te vullen¨ waarbij ik iets naar de buitenwereld projecteerde wat binnen in mijzelf kon en moest worden gevonden.
Ik ging het ervaren. Ik werd meer wie ik wilde zijn in het hier en nu en ging ervaren wat het is om mezelf te zijn. Als mijn leven een reis is dan heeft het bestemmingen en wegen daar naartoe. De eerste stap naar die bestemming is altijd vanuit daar waar je staat. Als ik iets wilde veranderen, dan moest ik veranderen in het hier en nu door te zijn, te voelen, te doen, uit te spreken, lief te hebben, te zien en te weten wat mij blij maakt. Ik ken, accepteer en heb mezelf meer lief. Door in het nu andere keuzes te maken, ging ik steeds vaker ervaren hoe het is mezelf te zijn. Die ervaring gaf het vertrouwen steeds meer te kiezen die verhaallijn te volgen.
Ik leerde koers houden. Ik werd de observator van mijn ervaringen: was mijn ervaring in lijn met wie ik wilde zijn? En klopte het met mijn nieuwe verhaallijn. Dit is hoe ik mijn koers kon zetten, sturen en houden. Ik werd me bewust van de relatie tussen wat ik wil, wie ik ben en wat ik ervaar. Deze feedback driehoek (ik wil, ik ben, ik ervaar) werd een tool die mij hielp om mijn verhaallijn te herkennen en te ‘switchen’ in elk moment. Het is mijn kompas en geeft houvast in elke keuze die ik maak. In elk moment van spanning denk ik: ben ik nu wie ik wil zijn? Ik kan me dan richten op een ‘ik ben’ (ik ben rustig, veilig, liefdevol, sterk, etc) in lijn met wie ik wil zijn, zodat mijn ervaring ook zo is. Door die ‘ik ben'-interventie in het moment zelf, switch ik van de ene naar de andere verhaallijn. Het bewust doorvoelen van de emotie behorende bij de oude verhaallijn was hiervoor een vereiste. Nu kan ik ´onthecht´ kijken naar situaties.
Mijn verhalen brein heeft mij hier gebracht, ik heb het mijn verhalen brein bewust gevraagd, het deel in iedereen, dat wat onbewust is bewust maakt in de vorm van een verhaal. Iedereen heeft deze intuïtieve verhalenverteller en je kunt leren om er toegang toe te krijgen, de rest volgt vanzelf.
Verhalen brein
Een belangrijke ontdekking in mijn proces was precies dat verhalen brein. Ik wist niet dat ik dit in me had. Het is een magische kwaliteit in ons allemaal. Het is lastig uit te leggen, je moet het ervaren. Voor iedereen is het anders. Je kunt het vergelijken met televisie kijken waarbij je zicht krijgt op ‘iets wat speelt’ in de vorm van een verhaal om zo het antwoord op je vraag te krijgen. Om je verhalen brein te horen, stem je als het ware af op de relevante televisiezender, en zodra je die hebt gevonden speelt het verhaal zich vanzelf af. Soms lukt dit afstemmen terwijl je dagdroomt, droomt, op de fiets zit of in meditatie bent. Je krijgt dan een flits van inzicht. In een CODE Journey sta je stil bij je vraag en stem je je af op het verhaal.
Tot slot
Toen ik mijn aangezichtsverlamming voelde ben ik zoals velen eerst het medische kanaal ingegaan. Snel daarna heb ik alternatieve behandelingen zoals acupunctuur, bioresonantie en osteopathie ondergaan. Ook hypnose, meditatie, psych-k en soul body fusion ondersteunden mij.
Welke weg je ook kiest, ik weet nu dat het uiteindelijk bedoeld is uit te komen bij jezelf. Ik kan niet langer ontkennen dat wat ik lichamelijk en emotioneel ervaar, altijd terugkomt bij hetgeen in mij speelt. De twijfel over de relatie tussen mij en mijn lichaam is door gebrek aan bewustzijn. Die relatie is voor mij nu glashelder. Natuurlijk is de oorzaak van stress ‘iets dat speelt in mijn leven’ en natuurlijk tekent dat mijn lichaam als die spanning langdurig en intens is. Hoe verder je van jezelf verwijderd bent, hoe hoger de spanning.
Hoe sneller je kiest te horen en zien wat je ervaring je vertelt, hoe sneller je bij de wortel komt en de spanning kan ontspannen. Welke weg je ook kiest, kies de snelste route naar het zelfinzicht. Ga het verhaal zien en horen waarin je leeft. Erken de bronnen van spanning en blijheid. Zelfs als je niks kunt doen aan wat je is overkomen, ook daar maak jij jouw verhaal van. Blijf niet hangen in het verhaal, richt je op wat je wel wilt in het leven en kies ervoor jezelf te zijn.
En zo komt het onvertelde verhaal, het verhaal dat jij wilt vertellen en leven in jou tot expressie. Om gehoord, gezien en ervaren te worden in jouw unieke originele vorm.
—-------
CODE Journey
A colorful original daring experience
Een kleurrijke oorspronkelijke gedurfde ervaring
Indien je geïnteresseerd bent in het ervaren van een CODE Journey, neem dan contact met mij op: 06-24206131, hvtpadbosch@gmail.com.
Meer informatie: www.theexperienceschool.com