Waarom had ik op 14 jarige leeftijd te maken met een eetstoornis? Die vraag heeft mij mijn hele leven lang beziggehouden. Eerst om er zelf van te genezen, later als therapeut om anderen te ondersteunen in hun proces van herstel. Mijn recente ervaring als therapeut heeft me verder doen stilstaan bij hoe we omgaan met eetstoornissen.
Het aantal mensen met een eetstoornis ervaring neemt immers toe, veelal op steeds jongere leeftijd en het herstel van een eetstoornis is nog steeds voor velen moeizaam en langdurig. Ik hoop door mijn ervaring en gedachten te delen bij te dragen aan de bewustwording rondom de betekenis van een eetstoornis en het herstel ervan.
Het is echt niet leuk
De ervaring van een eetstoornis is echt niet leuk. De veroordeling en het onbegrip, het stiekeme gedoe, de schuld en schaamte, het vult alle dagen. Het obsessieve karakter van een eetstoornis neemt je over en krijgt volledig de controle over je leven. Het is een zware ervaring met vaak ook ernstige gevolgen.
Het is voor velen bovendien een lang gevecht met de eetstoornis zelf maar ook met de behandelaren en de sociale omgeving. De behandel molen waar velen in terecht komen kan namelijk nogal traumatisch zijn. Daar kan ik persoonlijk over meepraten. Nog steeds zie ik het voortdurend om mij heen gebeuren: geforceerd worden om te eten, het steeds weer moeten herbeleven van vroegere trauma's, het veelvuldige en tegenstrijdige advies en de invullingen van de oorzaken van het ontstaan. Als eetstoornis-patiënt ontkom je bijna niet aan het moeten hebben van een ‘legitiem verhaal’ rondom het ontstaan van de eetstoornis. En als je dat ‘legitieme verhaal’ ontbreekt, twijfel je al snel of je wel echt een eetstoornis hebt.
De oorsprong van een eetstoornis
Maar wat maakt nu eigenlijk dat iemand te weinig of juist te veel eet? Waarom eet je zo weinig dat je alsmaar dunner, kleiner en onzichtbaarder wordt en steeds minder ruimte inneemt. Of waarom eet je zo veel te veel dat men niet meer om of door je heen kan en ver van je vandaan blijft. Waar komt deze reactie vandaan en wat wil het je vertellen?
De grote vraag is of iemand een eetstoornis wil. Vanuit mijn eigen eetstoornis ervaring en het begeleiden van honderden mensen is het antwoord daarop natuurlijk altijd nee. Maar de vraag vervolgens is: wat zou je eigenlijk willen in plaats van de eetstoornis? Eigenlijk is het antwoord dat daarop volgt uiteindelijk altijd: 'mezelf zijn'.
Het ‘niet jezelf kunnen zijn’ is voldoende aanleiding voor een eetstoornis ervaring en vrijwel altijd de betekenis ervan. Het antwoord is ook meteen het startpunt van het onderzoek naar jezelf en je herstelproces.
Jezelf zijn
Waarom zou je jezelf niet (mogen of kunnen) zijn? En wat is ‘jezelf zijn’ eigenlijk? En wat is de relatie met een eetstoornis?
‘Jezelf’ zijn is misschien het makkelijkste te vertalen als ‘dat waarnaar je verlangt’. Het is hetgeen waarvan je blij wordt. Het is dat wat in jou leeft, wil zijn en ervaren wil worden. Alleen al als je eraan denkt, maakt het je blij. Die blijheid vertelt je dat het bij je past en dat het is wat je wilt in je leven. Wat dat dan ook is. Noem het je levensbestemming of passie waarvan je hart echt even sneller gaat kloppen.
Helaas is voor veel mensen het antwoord op de vraag wat je wilt in het leven, lastig. En dat geldt zeker voor mensen met een eetstoornis. Je bent het onderweg namelijk vaak verloren of vergeten.
Vergeten wie je bent
Maar waarom vergeet je wie je bent? Het antwoord op die vraag leidt terug naar de tijd waarin het idee dat je jezelf niet kon of mocht zijn is ontstaan.
Toen het niet veilig was en er geen ruimte was voor wat jij wilde.
Toen een aspect van jou in het gedrang kwam.
Toen er geen aandacht, begrip en erkenning was voor wat jij wilde en nodig had.
Kortom je werd niet echt gezien. Deze overtuiging, en de reactie erop, bracht je verder af van het gevoel jezelf te mogen of kunnen zijn. Het bracht je ook verder af van te weten wat ‘jezelf zijn’ is.
‘Niet jezelf zijn’ betekent eigenlijk ‘anders zijn dan je wilt zijn’. Je bent je gaan aanpassen of je anders voor gaan doen dan je bent. Misschien deed je dat om geaccepteerd te worden, om niet op te vallen, of om gezien te worden of jezelf te beschermen. In ieder geval gaf iets je de indruk dat jezelf zijn niet oké of veilig was. Je moest anders zijn, denken, doen, voelen of je je anders gedragen. En iets bepaalde dat je andere verlangens en interesses zou moeten hebben. Bovendien werd je beperkt in je ruimte om het zelf uit te vinden. Het werd door anderen voor je ingevuld naar hun beeld van hoe jij zou moeten zijn, denken, voelen en doen. Je bent het deels of geheel gaan geloven. Eigenlijk zijn jouw zelf- en wereldbeeld gevormd door je omgeving en daarin ben je je eigen waarheid vergeten. Sterker nog, je bent zelfs je eigen kunnen om jouw waarheid in jezelf te vinden verloren.
Op zoek naar harmonie
Wat gebeurt er als je jezelf niet meer bent? Ik heb ervaren dat er iets in mij ging knagen. Want diep in mijn hart wilde ik het liefste mijzelf zijn. Dat is je natuurlijke en harmonische staat van zijn.
Wanneer je afwijkt van deze harmonische staat van ‘zijn’ ontstaat er disharmonie, en die wil je weer herstellen. Dat is logisch. Mijns inziens is de eetstoornis een reactie op die gevoelde disharmonie.
De stoornis is daarmee de boodschapper die je vertelt dat je disharmonie ervaart:
Je bent niet wie je wilt zijn.
Je hebt je zodanig aangepast dat je jezelf niet meer bent.
Je perspectief is veranderd in je vervormde zelf en wereldbeeld als een reactie op je buitenwereld, aangepast netjes of juist ongepast tegendraads.
Dat impliceert dat de eetstoornis er is zolang als jij niet jezelf bent. De eetstoornis is daar om jou te vertellen dat je (nog) niet bent wie je wilt zijn.
Herstel start met herinneren
De weg van herstel begint daarom ook bij het je herinneren wie je bent en wilt zijn. Wat is je passie, je verlangen? Waar word je blij van? Het is zo belangrijk om jezelf te vinden, herinneren, erkennen en te voelen. Het is zo essentieel om je eigen kompas weer te ervaren en jezelf daarin onvoorwaardelijk te accepteren en lief te hebben.
De aandacht zul je dus moeten brengen naar wat je wel wilt in plaats van alle aandacht te geven aan de eetstoornis en dat wat je niet wilt. Het is de snellere weg naar herstel van harmonie en dus naar herstel van de eetstoornis.
Waar de behandeling van eetstoornissen mank gaat
Hoe weet je nu wie je bent en wat je wilt? Wat is jezelf zijn voor jou? Wie anders zou dat weten dan jij? Dit is waar de benadering vaak mank gaat. Ten eerste is de behandeling veelal niet gericht op wat jij wilt in het leven. Het is gericht op wat je niet wilt: de eetstoornis ervaring. Ten tweede is het aanbiedend en sturend, niet zelf ontdekkend. Alsof de ander het antwoord voor jou in pacht heeft. De weg naar binnen wordt zelden gewezen. In plaats daarvan wordt advies gegeven. Je moet zoveel eten en zo vaak per dag. Als je gewicht zoveel toeneemt of afneemt, dan stoppen we. Je moet met je moeder en vader samen in therapie. Je moet je emoties doorleven. Je hebt een eetstoornis om die en die reden. Je moet dit en dat doen, denken, voelen, vinden en zeggen. Het is door anderen bedacht en ingevuld vanuit hun perspectief.
En dat beeld van de ander is precies wat je in de eerste plaats ook van jezelf heeft doen weg drijven. Opnieuw laat je anderen je vertellen hoe het bij jou zit, wat je wilt, hoe te zijn, doen, denken en voelen. De media, je vrienden, je familie, de behandelaren en doktoren enzovoort, allemaal weten ze het blijkbaar beter dan jij. Deze aanpak versterkt de disharmonie in jezelf van het ‘niet zelf bepalen en ontdekken’. Je geeft de kracht, de controle en het antwoord wederom uit handen.
Maar wie weet het beste wie jij bent en wilt zijn? Als de eetstoornis een boodschapper is van de disharmonie in jou, dan lost die ook alleen maar op wanneer je wel jezelf bent en je eigen passie voelt, ervaart en leeft. De weg van herinneren is de weg naar binnen. Het onderzoeken, vragen, voelen en contact maken met jezelf tot de herinnering weer terug is, is de sleutel. Jij weet het. Richt je op het herinneren van de ervaringen toen je blijheid, enthousiasme, vrolijkheid en harmonie voelde.
Ervaren dat je je zelf bent
Wanneer je je herinnert wie je bent en wilt zijn, wat je verlangt en je blij maakt, wat je passies zijn, en je kunt het weer voelen, dan is de volgende stap dat ook echt ‘zijn’. Te zijn, denken, voelen en doen wat je wilt op jouw manier. Mag dat? Kun je dat?
Het is een uitdaging en kan nog steeds onveilig voelen om je eigen weg te volgen. En wanneer je jezelf eenmaal bent, volgt de ervaring hoe het is om dat te zijn. Op het jezelf zijn volgt de ervaring hoe het is om dat te zijn. Je omgeving kan erop reageren. Durf je jezelf te zijn ongeacht de reacties die je krijgt? Kun je op jouw eigen koers blijven?
Met vallen en opstaan
Het leren jezelf te zijn kan gaan met vallen en opstaan. Het blijven ontdekken van je potentie en verlangens, en hoe die ervaringen werkelijkheid te maken, dat is iedereen aan het leren. Ook je vader, je moeder, broer, zus, partner, kind, vrienden en behandelaren. Iedereen is aan het ervaren wat het is om jezelf in de wereld te zijn.
Maar het geloof, vertrouwen en de kracht in jezelf hervinden is precies waar je ondersteuning nodig hebt als je herstelt van een eetstoornis. In plaats van te horen dat je het niet goed doet of dat je het anders moet doen, heb je juist nodig te ervaren dat je het wel kunt, wel weet en wel mag. Dat vertrouwen weer laten groeien, daar weer in te geloven, in jezelf te geloven, weer te voelen en te ervaren wat je blij maakt, dat laat je vertrouwen groeien. Dat is wat goede ondersteuning voor je doet. Iemand die in je gelooft, accepteert zoals je bent, zonder oordeel en verwachting. Iemand die nieuwsgierig is naar wie jij echt bent. Zo creëer je de ruimte om naar binnen te gaan om weer te voelen wat goed voelt voor jou. En hoe het voelt jezelf te zijn. Alleen jij weet immers hoe het zit binnen in jou.
Ondersteunen
Hoe kun je als ouder, broer, zus, partner, oom, tante, vriend of vriendin iemand met een eetstoornis bij deze zoektocht naar zichzelf helpen en ondersteunen? De belangrijkste vraag is of je degene onvoorwaardelijk accepteert en lief hebt, zoals je zelf ook onvoorwaardelijk geaccepteerd wilt zijn door anderen en door jezelf. Ben je nieuwsgierig naar wie de ander is en wat die ander echt gelukkig maakt? Ook als het iets anders is dan wat jij wilt? Ken je je eigen kind of partner wel echt? Hoeveel ruimte is er voor diegene om zichzelf te zijn en te ontdekken? Kun je je eigen oordelen, waarheden, verwachting en percepties loslaten, ruimte maken voor de ander? Kun je je eigen behoefte om het te weten en anderen te sturen en overtuigen overstijgen? En wellicht is uiteindelijk de weg dat als ook jij jezelf mag zijn en liefhebben, de ander dat ook mag en kan.
De maakbaarheid van het leven
Aan dit alles ligt de meer basale vraag ten grondslag: hoe maakbaar is het leven? Hoe ontstaan je ervaringen? Wie maakt ervaringen? Is het je omgeving, zijn het je genen of is het misschien wel God? Of maak jij zelf jouw ervaringen? Het antwoord op die vraag is in mijn beleving heel persoonlijk. Het is gebaseerd op je eigen overtuiging hoe maakbaar jouw leven voor jou is. Het is dus aan ieder zelf om de maakbaarheid van de eetstoornis ervaring en het ‘jezelf zijn’ te onderzoeken.
Samengevat gaat de eetstoornis in mijn ervaring over de disharmonie tussen wie je wilt zijn, wie je bent en wat je ervaart. Wanneer die drie perspectieven in harmonie zijn, lost de eetstoornis geheel op. Het is niet langer nodig. De boodschap is aangekomen en je hebt er iets mee gedaan. Dat opent de deur naar het ervaren wie jij werkelijk wilt zijn.
Mijn eigen herstel: van onbewust naar steeds meer bewust
Hoe ik herstelde van een eetstoornis? Doordat ik steeds meer mijn eigen leven ging leiden, doordat ik steeds meer mezelf durfde te zijn. Door niet op te geven en mijn eigen weg te gaan met vallen en opstaan.
Vaak realiseerde ik mij onvoldoende wat mijn echte drijfveren waren. Maar door veel diversiteit en afwisseling in mijn leven op te zoeken en zo veel mogelijk verschillende ervaringen op te doen en te onderzoeken wie ik ben, wat bij mij hoort en waar ik blij van word, heb ik ze gevonden.
Die ontdekkingsreis naar hoe mezelf te zijn, had ik niet kunnen maken in mijn vroege leven. Het heeft tijd nodig gehad om te onderzoeken en ervaren wat bij mij past. En ook de acceptatie van mijn zoektocht en het vertrouwen mijzelf te zullen vinden en zien, heeft me op de proef gesteld.
In mijn zoektocht heb ik mij veel aangepast, omdat ik onvoldoende begreep dat in het ‘niet aanpassen’ mijn sleutel naar herstel lag. Dat, onder de aanpassing mijn angst voor afwijzing, het niet goed te doen, niet te voldoen en buitengesloten en in de steek gelaten te worden lag, begreep ik niet. Het resulteerde vaak in het opzoeken van isolement of dingen doen die door anderen als rare sprongen en onverantwoordelijk ervaren werden. Ik wilde graag dat er van mij gehouden werd en dat zocht ik op de wellicht vreemdste manieren.Vaak voelde ik daarin mijn eigen grenzen niet.
Afstand nemen van angst en kiezen voor liefde
De kern van dit verhaal is dat ik niet van mijzelf hield. Ik durfde niet voor mezelf te kiezen. En eigenlijk begreep ik niet wat ‘voor mezelf kiezen’ inhield. Ik dacht dit wel te doen, maar ik deed het niet. Het gevoel en de weg hoe voor mijzelf te kiezen en mijn eigen weg te gaan kende ik niet. Soms leek het alsof ik voor mezelf koos, wat maakte dat het niet op aanpassen leek en ik ook niet voelde dat ik mij toch aanpaste. Ik was gericht op de buitenwereld en had geen verbinding met mijn eigen kompas. Ik had geen verbinding met mijn eigen binnenwereld. Ik heb heel veel aan mijn kompas moeten draaien om uiteindelijk de goede richting te vinden, mijn richting naar het leren kennen en mogen zijn van mijzelf. De richting van mijn talenten en passie.
Eten zelf was daar ook een onderdeel van. Het heeft lang geduurd voordat ik mij kon losmaken van de eetlijst die ik had leren gebruiken in de tijd dat ik in behandeling was. Een behandeling die niet succesvol en traumatisch was en waarna ik besloot nooit meer in behandeling te gaan. Dat wist ik wel heel zeker. Ook op het gebied van eten leerde ik langzaamaan weer wat ik lekker vind om te eten en wat ik niet lekker vind, wat mijn lichaam nodig heeft en wat mijn lichaam niet nodig heeft. Naar mijn idee is dit verschillend voor ieder mens en vraagt het om contact met jezelf. Eten wat bij je past, bedenk je niet, maar voel je van binnen.
Compenseren door veel te bewegen hoorde bij mijn eetstoornis ervaring. Ik heb moeten leren voelen wanneer mijn lichaam het genoeg vond. Inmiddels vind ik het heerlijk om te bewegen.
Het afstand nemen van de angst en kiezen voor liefde vraagt naar binnen keren en voelen en luisteren naar wat ik nodig heb.
Mijn eigen koers
Aandacht voor wat ik wil ervaren in mijn leven en wat goed voor mij is, blijft in mijn leven aanwezig ook nadat ik hersteld was van een eetstoornis. Een aangezichtsverlamming gaf mij niet lang geleden het signaal dat ik uit mijn koers was geraakt. Al langer ervoer ik dat dit zo was, dat ik mijn eigen kompas niet meer volgde. Ik durfde er alleen hier niet naar te luisteren. Ik was me weer aan het aanpassen. De eetstoornis ervaring deed zich niet meer voor in mijn leven, maar ik kreeg wel de ervaring van een aangezichtsverlamming.
Ik weet nu dat ik mijzelf nooit meer mag ontkennen en dat ik mijzelf onvoorwaardelijk lief mag en moet hebben. Dat daar soms durf en moed voor nodig is zal ik niet ontkennen, maar eenmaal toegepast voel ik dat het de weg is en dat mijn emoties mij altijd de weg hebben gewezen en zullen wijzen naar het mijzelf kunnen zijn.
De volgende stap
De behandeling die ik kreeg 35 jaar geleden, was dat ik uit huis werd geplaatst met het verbod op contact met mijn ouders voor een jaar. Er is sindsdien gelukkig veel verbeterd, maar we zijn er nog niet.
De aanpak die ik heb zien werken is gericht op het zelf ontdekkende en lerende vermogen van ieder mens - het is persoonsgericht maatwerk, gericht op het ontdekken wie je bent en hoe je jezelf kunt zijn. Je weet namelijk ergens in jezelf precies wat de eetstoornis je vertelt, wat het is om jezelf te zijn, en waarom je daar de ruimte niet voor neemt. Jij weet ook wat je nodig hebt om wel jezelf te kunnen zijn. Doordat de invloed en het vele advies van buitenaf je aan het twijfelen kan brengen, heb je soms hulp nodig om weer contact te hebben met je eigen kompas. Maar zodra dat contact er weer is, wordt het pad naar herstel stap voor stap helderder. Een effectief programma vergroot je zelfkennis, zelfacceptatie en innerlijke kracht. De ondersteuning die je daarin nodig hebt schept een veilige, onvoorwaardelijke, open en liefdevolle omgeving waarin jij vrij bent en de ruimte hebt jezelf te ontdekken.
Mijn methode
Ik heb in de afgelopen 15 jaar met veel mensen mogen werken met vergelijkbare levensverhalen en ook veel geleerd over hun groei- en herstelproces. Vanuit al deze ervaringen en vooral vanuit mijn recente ervaring van een aangezichtsverlamming, heb ik samen met The Experience School de stappen van groei en herstel op een rijtje gezet. Ik heb het de CODE Journey genoemd: de sleutel tot zelfinzicht en jezelf zijn.
Kort samengevat staat CODE voor het sleutel inzicht dat alles verandert. Met dit sleutel inzicht begin je keuzes te maken die aansluiten bij wie je wilt zijn. Wat volgt is een Colorful Original Daring Experience: de ervaring van wat het betekent om je ware zelf te zijn. Je hebt het verhaal veranderd.
Wat heeft mij het meest geholpen en heb ik bij anderen zien werken?
1. Het beste medicijn is jezelf zijn. Jezelf zijn is zijn wie je wilt zijn: door te zijn, te voelen, te doen, uit te spreken, lief te hebben, te zien en te weten wat je blij maakt. Ik ging onderzoeken wie ik ben en wil zijn. En uiteraard, daar was wat werk voor nodig, werk vanuit liefde en compassie naar en voor mezelf. Ik kon niet voelen in mijn leven wat ik echt wilde door de verhaallijn waarop ik mij begaf, wat ik wilde was een innerlijke leegte, het gewenst zijn, vullen. Het verhaal verbloemde mijn echte verlangens.
2. Ik werd mij meer en meer bewust van de bronnen van spanning en waar deze vandaan kwamen, hoe deze ontstaan zijn en de bronnen van wat mij blij maakt in mijn leven. Niet mezelf zijn geeft spanning. Wel mezelf zijn geeft blijheid. Ik leerde naar mijn gevoel te luisteren en er meer en meer op te vertrouwen: wat voelt goed en wat niet. Ik hoorde en zag de signalen. Ik ging de verhaallijn zien. Ik stelde mijzelf vervolgens de vraag; wie en wat maakt de ervaring van spanning en de ervaring van blijheid in mijn leven? Ik. Ik ben de ervaring maker.
3. Ik ontdekte en zag de wortel van mijn spanningsbron: het sleutel-inzicht - het AHA moment - is de transformerende kracht om de spanning te ontspannen. Wat vertelde de spanning mij? Ik ging er anders naar kijken. Waar ik eerst problemen en angsten zag, begon ik betekenis en keuzes te zien. Het inzicht verandert alles en maakt de weg vrij voor een ander verhaal. Een oprechte dankbaarheid voor alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt, verscheen in plaats van schaamte- en schuldgevoelens en het idee een tot nog toe ¨mislukt¨ leven te hebben geleid.
4. Ik richtte mijn aandacht op mijn bronnen van blijheid. Ik maakte deze groter en meer aanwezig door er meer en meer mijn aandacht aan te geven en op te richten, want waar je aan denkt, met passie, gevoel en energie, dat word je. Ik leerde daarbij dus tevens het onderscheid te maken tussen wat ik echt wilde en goed voor mij is en verlangens die er zijn om als het ware een ¨innerlijk gat te vullen¨ waarbij ik iets naar de buitenwereld projecteerde wat binnen in mijzelf kon en moest worden gevonden.
5. Ik ging het ervaren. Ik werd meer wie ik wilde zijn in het hier en nu en ging ervaren wat het is om mezelf te zijn. Als mijn leven een reis is dan heeft het bestemmingen en wegen daar naartoe. De eerste stap naar die bestemming is altijd vanuit daar waar je staat. Als ik iets wilde veranderen, dan moest ik veranderen in het hier en nu door te zijn, te voelen, te doen, uit te spreken, lief te hebben, te zien en te weten wat mij blij maakt. Ik ken, accepteer en heb mezelf meer lief. Door in het nu andere keuzes te maken, ging ik steeds vaker ervaren hoe het is mezelf te zijn. Die ervaring gaf het vertrouwen steeds meer te kiezen die verhaallijn te volgen.
6. Ik leerde koers houden. Ik werd de observator van mijn ervaringen: was mijn ervaring in lijn met wie ik wilde zijn? En klopte het met mijn nieuwe verhaallijn. Dit is hoe ik mijn koers kon zetten, sturen en houden. Ik werd me bewust van de relatie tussen wat ik wil, wie ik ben en wat ik ervaar. Deze feedback driehoek (ik wil, ik ben, ik ervaar) werd een tool die mij hielp om mijn verhaallijn te herkennen en te ‘switchen’ in elk moment. Het is mijn kompas en geeft houvast in elke keuze die ik maak. In elk moment van spanning denk ik: ben ik nu wie ik wil zijn? Ik kan me dan richten op een ‘ik ben’ (ik ben rustig, veilig, liefdevol, sterk, etc) in lijn met wie ik wil zijn, zodat mijn ervaring ook zo is. Door die ‘ik ben'-interventie in het moment zelf, switch ik van de ene naar de andere verhaallijn. Het bewust doorvoelen van de emotie behorende bij de oude verhaallijn was hiervoor een vereiste. Nu kan ik ´onthecht´ kijken naar situaties.
7. Mijn verhalen brein heeft mij hier gebracht, ik heb het mijn verhalen brein bewust gevraagd, het deel in iedereen, dat wat onbewust is bewust maakt in de vorm van een verhaal. Iedereen heeft deze intuïtieve verhalenverteller en je kunt leren om er toegang toe te krijgen, de rest volgt vanzelf.
Verhalen brein
Een belangrijke ontdekking in mijn proces was precies dat verhalen brein. Ik wist niet dat ik dit in me had. Het is een magische kwaliteit in ons allemaal. Het is lastig uit te leggen, je moet het ervaren. Voor iedereen is het anders. Je kunt het vergelijken met televisie kijken waarbij je zicht krijgt op ‘iets wat speelt’ in de vorm van een verhaal om zo het antwoord op je vraag te krijgen. Om je verhalen brein te horen, stem je als het ware af op de relevante televisiezender, en zodra je die hebt gevonden speelt het verhaal zich vanzelf af. Soms lukt dit afstemmen terwijl je dagdroomt, droomt, op de fiets zit of in meditatie bent. Je krijgt dan een flits van inzicht. In een CODE Journey sta je stil bij je vraag en stem je je af op het verhaal.
Tot slot
Toen ik mijn aangezichtsverlamming voelde ben ik zoals velen eerst het medische kanaal ingegaan. Snel daarna heb ik alternatieve behandelingen zoals acupunctuur, bioresonantie en osteopathie ondergaan. Ook hypnose, meditatie, psych-k en soul body fusion ondersteunden mij.
Welke weg je ook kiest, ik weet nu dat het uiteindelijk bedoeld is uit te komen bij jezelf. Ik kan niet langer ontkennen dat wat ik lichamelijk en emotioneel ervaar, altijd terugkomt bij hetgeen in mij speelt. De twijfel over de relatie tussen mij en mijn lichaam is door gebrek aan bewustzijn. Die relatie is voor mij nu glashelder. Natuurlijk is de oorzaak van stress ‘iets dat speelt in mijn leven’ en natuurlijk tekent dat mijn lichaam als die spanning langdurig en intens is. Hoe verder je van jezelf verwijderd bent, hoe hoger de spanning.
Hoe sneller je kiest te horen en zien wat je ervaring je vertelt, hoe sneller je bij de wortel komt en de spanning kan ontspannen. Welke weg je ook kiest, kies de snelste route naar het zelfinzicht. Ga het verhaal zien en horen waarin je leeft. Erken de bronnen van spanning en blijheid. Zelfs als je niks kunt doen aan wat je is overkomen, ook daar maak jij jouw verhaal van. Blijf niet hangen in het verhaal, richt je op wat je wel wilt in het leven en kies ervoor jezelf te zijn.
En zo komt het onvertelde verhaal, het verhaal dat jij wilt vertellen en leven in jou tot expressie. Om gehoord, gezien en ervaren te worden in jouw unieke originele vorm.
—-------
CODE Journey
A colorful original daring experience
Een kleurrijke oorspronkelijke gedurfde ervaring
Hesther van ’t Pad Bosch is zelf hersteld van een eetstoornis en heeft binnen de GGZ 15 jaar ervaring met het ondersteunen van velen. Zij heeft The Experience School mede opgericht gebaseerd op het boek The Experience Maker - een benadering waarin je je eigen rol in je ervaringen onderzoekt om zo meer regie te krijgen over je leven.
Met dank aan bijdragen van Joost Wentink, Hanneke Wentink, Carlijn Damen en Tijne Bijpost.